Inleiding

Zoals de golven naar het strand rollen, heeft het lot me telkens weer naar het Europees Parlement gebracht. In 1996, toen ik net mijn studie filosofie en politieke wetenschappen had afgerond in mijn thuisstad, Barcelona, overtuigde een goede vriend van de familie me om te solliciteren naar een “Robert Schuman”-beurs, die jaarlijks door het Europees Parlement werd toegekend om een stage van enkele maanden te volgen in de zetel van het Parlement in Luxemburg. Die vriend, Antoni Gutiérrez Díaz, stond jarenlang aan het hoofd van de PSUC, de grote partij in de strijd tegen het franquisme in Catalonië. Hij was er secretaris-generaal, eerst clandestien, toen het regime van Franco nog actief was, envervolgens, vanaf 1975, gedurende de zogenaamde Spaanse transitie naar democratie, overigens een slecht gekozen naam. De PSUC had om zich heen het verzet tegen de dictatuur georganiseerd en had, tijdens de laatste jaren van die dictatuur, alle democratische politieke krachten verenigd in de zogeheten Catalaanse Raad.